حالم بد نیست غم کم می خورم کم که نه!هرروزکم کم می خورم

آب می خواهم،سرابم می دهندعشق می ورزم عذابم می دهند

خودنمی دانم کجا رفتم به خواب از چه بیدارم نکردی؟آفتاب!!!!

خنجری برقلب بیمارم زدندبی گناهی بودم ودارم زدند

دشنه ای نامردبرپشتم نشست ازغم نامردمی پشتم شکست

سنگ رابستند وسگ آزاد شدیک شبه بیدادآمد دادشد

عشق آخرتیشه زدبرریشه ام تیشه زدبرریشه ی اندیشه ام

عشق اگراینست مرتدمی شوم خوب اگراینست من بدمی شوم

بس کن ای دل نابسامانی بس است کافرم!دیگرمسلمانی بس است

درمیان خلق سردرگم شدم عاقبت آلوده ی مردم شدم

بعدازاین بابی کسی خو می کنم هرچه دردل داشتم رومی کنم

نیستم ازمردم خنجر بدست بت پرستم،بت پرستم،بت پرست

بت پرستم،بت پرستی کار ماست چشم مستی تحفه ی بازارماست

قفل غم بر درب سلولم مزن! من خودم خوشباورم گولم مزن!

من نمی گویم که خاموشم مکن من نمی گویم فراموشم مکن

من نمی گویم که با من یار باش من نمی گویم مرا غم خوار باش

من نمی گویم،دگر گفتن بس است گفتن اما هیچ نشنفتن بس است

روزگارت باد شیرین! شاد باش دست کم یک شب تو هم فرهاد باش

هیچ کس دست مرا وا کرد؟ نه! فکر دست تنگ مارا کرد؟ نه!

هیچ کس از حال ما پرسید؟ نه! هیچ کس اندوه مارا دید؟ نه!

هیچ کس اشکی برای ما نریخت هر که با ما بود از ما می گریخت

چند روزی هست حالم دیدنیست حال من از این و آن پرسیدنیست

گاه بر روی زمین زل می زنم گاه بر حافظ تفاءل می زنم

حافظ دیوانه فالم را گرفت یک غزل آمد که حالم را گرفت:

" ما زیاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

خدایا کفر نمی گویم
پریشانم
چه می خواهی تو از جانم !
...مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی
خداوندا !
اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی
لباس فقر پوشی
غرورت را برای تکه نانی به زیر پای نامردان بیندازی
و شب ، آهسته و خسته
تهی دست و زبان بسته
به سوی خانه باز آیی
زمین و آسمان را کفر می گویی ! نمی گویی ؟
خداوندا !
اگر در روز گرما خیز تابستان
تنت بر سایه دیوار بگشایی
لبت بر کاسه مسی قیر اندود بگذاری
و قدری آن طرف تر عمارت های مرمرین بینی
و اعصابت برای سکه ای این سو و آن سو در روان باشد
زمین و آسمان را کفر می گویی ! نمی گویی ؟
خداوندا !
اگر روزی بشر گردی
زحال بندگانت با خبر گردی
پشیمان می شوی از قصه خلقت
از این بودن ، از این بدعت
خداوندا تو مسئولی
خداوندا !
تو می دانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است
چه رنجی می کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است.

 
امروز روز شادی و امسال سال گل
نیکوست حال ما که نکو باد حال گل
گل را مدد رسید زگلزار روی دوست
تا چشم ما نبیند دیگر زوال گل
مست است چشم نرگس و خندان دهان باغ
از کر و فر و رونق لطف و کمال گل
سوسن زبان گشوده و گفته به گوش سرو
اسرار عشق بلبل و حسن خصال گل
جامه دران رسید گل از بهر داد ما
زان می دریم جامه به بوی وصال گل
گل آن جهانی است نگنجد در این جهان
در عالم خیال چه گنجد خیال گل
گل کیست؟ قاصدی است ز بستان عقل و جان
گل چیست؟ رقعه ای است ز جاه و جمال گل
گیریم دامن گل و همراه گل شویم
رقصان همی رویم به اصل و نهان گل
اصل و نهال گل، عرق لطف مصطفاست
زان صدر، بدر گردد آنجا هلال گل
زنده کنند و باز پر و بال نو دهند
هر چند بر کنید شما پر و بال گل
مانند چار مرغ خلیل از پی وفا
در دعوت بهار ببین امتثال گل
خاموش باش و لب مگشا خواجه غنچه وار
می خندد زیر لب تو به زیر ظلال گل

خدایا... سهم من این بود؟!
دلم در دست او گیر است...

خودم از دست او... دلگیر...
عجب دنیای بی رحمی!

همه دارایی ام این است...
دلم گیر است و دلگیرم!

شب است ومن کناره پنجره خیالم نشسته ام.

میخاهم ستاره های دلم رابشمارم.

امانه انگارآسمان دلم دیگرصاف نیست.

دلم تنگ است انگارگمشده ای دارم

یک گمشده ای همیشگی ماندگار به خودمی نگرم

دستهایم بوی خستگی می دهند

بوی تنهایی بوی کویر.

ودیدگانم خالی ازقطرات باران خورده است.

می روم کنارحوض دلم ودست می برم

ویک مشت نور را روی صورتم می پاشم

قطرات نور ازلابه لای انگشتانم به بیرون می چکد

وشیشه شفاف دلم موج برمی دارد

وشیطان رویش رابه من می کند

ومی گویدتوتب داری هذیان می گویی.

جوابش می دهم می دانم

بایدروزی پنج باراشک بریزم

هرشش ساعت یکبارعاشق شوم.

می آیم داخل اتاق وجودم

سجاده آسمان راپهن میکنم.

دستهایم رابه خالق نشان می دهم

وبه او می گویم که خالی است خشک وکویری.

نهال سبزی درخیال دستهایم جوانه می زند

بوی یاس می دهدبوی معراج بوی خدا

وهمه جابوی عطرگل محمدی پخش می شود

وحالامن می مانم ویک حس جاویدان

بازهم دلم برای خداتنگ شده است

آدمی در آغوش خدا غمی نداشت  

پیش خداحسرت هیچ بیش وکم نداشت

دل از خدا برید و در زمین نشست

صد بار عاشق شد و دلش شکست

به هر طرف نگاه کرد راهش بسته بود!

یادش آمد روزی دل خدا را شکسته بود

روزی روزگاری خدا ما را آفرید ، تا آدم باشیم

قصه ما به سر رسید . خدا به خواستش نرسید . .

به استعداد خودت ايمان داشته باش

همانطور كه به خدا ايمان داري

روح تو پاره‌اي از آن «واحد» بزرگ است

نيروهايي كه در تو هست

مانند درياي وسيعي عميق و بي‌پايان است.

روحت را در ميان سكوت،

 در جزائر الماس گردش بده

آن جزائر را كشف كن و از آنها استفاده كن.

اما براي اينكه تسليم بادها نشوي

سكان اراده را به كار انداز

اگر به آفريننده و به خودت ايمان داشته باشي

هيچكس نمي‌تواند به نيروهاي تو حدودي قائل شود

بزرگترين پيروزي‌ها به تو تعلق مي‌گيرد

من ثریا وار ، می بارم و می شویم هراست را

از چه تو اینگونه بی تابی ؟

از چه رو اینگونه می ترسی ؟

تا وقتی مرا داری . . .

هراس از چه ؟

هراس از که ؟

من که ویران می کنم هر چه تو را آزرده . . .

من که آتش می زنم هر چه تو را ترسانده . . .

و عشق من برای تو چه بی پایان

تلاشم برای راندنت از دل چه نافرجام

و روح تو چه ارزان است در دست رقیب من !!

و من نالان و سرگردان

و من آواره و حیران

نگاهم منجمد سوی دو چشم توست . . .

دو چشم تیره ات را می پرستم من ، عزیز من !

مرا بشنو !!

صدایم سوز غم دارد . . .

صدایم ساز می سازد ولی ناکوک !

صدایت عشق می ریزد ولی مشکوک !

از چه تو اینگونه بی تابی ؟

از چه رو اینگونه می ترسی ؟!!

این نه عشق است برادر که پشیمانی ماست

وین نه عهد است که تایید مسلمانی ماست

داغ یک عمرگناه است که پنهان کردیم

سجدبر دوست که نه سجده به شیطان کردیم

هی گنه کرده و گفتیم خدا میبخشد

عذر آورده و گفتیم خدا میبخشد

بخششی هست ولی قهر و عذابی هم هست

های مردم به خدا روز حسابی هم هست

نکنیم این همه بد درحق مولا نکنیم

کوفیان هرچه که کردند بیا ما نکنیم

یادمان رفته که ما حق رسالت داریم؟

یادمان رفته که میراث شهادت داریم؟

ای برادر گنه ماست علی گر تنهاست

واگر فاطمه این بنت مطهر تنهاست

گنه ماست حرم صحن جنون میگردد

ودل ضامن آهو همه خون میگردد

همه تقصیر منو توست برادر برخیز

شیعه یعنی که من و تو تو دلاور برخیز

هرکه در عین بلا شیعه بماند مرد است

هرکه یک موی بلغزد به علی نامرد است

مردم این خواب حرام است همه بر خیزید

جاده پیداست به جان شهدا بر خیزید

ما به خون خواهی اولاد علی آمده ایم

چهارده قرن گذشته است ولی آمده ایم

حرف این است ولاقوه الابالله

هرکه مرد است قدم رنجه کند بسم الله

دستمال كاغذی به اشك گفت:
قطره قطره‌ات طلاست
یك كم از طلای خود حراج می‌كنی؟
عاشقم
با من ازدواج می‌كنی؟

اشك گفت:
ازدواج اشك و دستمالِ كاغذی!؟
تو چقدر ساده‌ای
خوش خیال كاغذی!
توی ازدواج ما
تو مچاله می‌شوی
چرك می‌شوی و تكه‌ای زباله می‌شوی
پس برو و بی‌خیال باش
عاشقی كجاست!؟
تو فقط
دستمال باش!

دستمال كاغذی، دلش شكست
گوشه‌ای كنار جعبه‌اش نشست
گریه كرد و گریه كرد و گریه كرد
در تن سفید و نازكش دوید
خونِ درد

آخرش،

دستمال كاغذی مچاله شد
مثل تكه‌ای زباله شد
او ولی شبیه دیگران نشد
چرك و زشت مثل این و آن نشد
رفت اگرچه توی سطل آشغال
پاك بود و عاشق و زلال

او
با تمام دستمال‌های كاغذی
فرق داشت:
چون كه در میان قلب خود
دانه‌های اشك كاشت.

همه میپرسند :
چیست در زمزمه مبهم آب ؟
چیست در همهمه دلکش برگ ؟
چیست در بازی آن ابر سپید ؟
روی این آبی آرام بلند ،
که ترا می برد اینگونه به ژرفای خیال ؟

چیست در خلوت خاموش کبوترها ؟
چیست در کوشش بی حاصل موج ؟
چیست در خنده جام ؟
که تو چندین ساعت
مات و مبهوت به آن می نگری ؟

نه به ابر ،
نه به آب ،
نه به برگ،
نه به این آبی آرام بلند،
نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام ،
نه به این خلوت خاموش کبوترها ،
من به این جمله نمی اندیشم !

من مناجات درختان را هنگام سحر ،
رقص عطر گل یخ را با باد ،
نفس پاک شقایق را در سینه کوه ،
صحبت چلچله ها را با صبح ،
بغض پاینده هستی را در گندم زار ،
گردش رنگ و طراوت را در گونه گل ،
همه را میشنوم ،
می بینم ،
من به این جمله نمی اندیشم

به تو می اندیشم ،
ای سراپا همه خوبی ،
تک و تنها به تو می اندیشم .
همه وقت ،
همه جا ،
من به هر حال که باشم به تو می اندیشم ،
تو بدان این را تنها تو بدان .
تو بیا ،
تو بمان با من تنها تو بمان.
جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب !
من فدای تو به جای همه گلها تو بخند!
اینک این من که به پای تو درافتاده ام باز ،
ریسمانی کن از آن موی دراز ،
تو بگیر،
تو ببند !

تو بخواه !
پاسخ چلچله ها را تو بگو،
قصه ابر هوا را تو بخوان !
تو بمان با من تنها تو بمان !

در دل ساغر هستی تو بجوش
من همین یک نفس از جرعه جانم باقی است ،
آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش!

   تصور کن اگه حتی تصور کردنش سخته

       جهانی که هر انسانی تو اون خوشبخت خوشبخته

        جهانی که تو اون پول و نژاد و قدرت ارزش نیست

               جواب هم‎صدایی‎ها پلیس ضد شورش نیست

             نه بمب هسته ‎ای داره نه بمب ‎افکن نه خمپاره

             دیگه هیچ بچه‎ ای پاشو روی مین جا نمیذاره

       همه آزاده آزادن همه بی درده بی دردن

   تو روزنامه نمی خونی نهنگا خودکشی کردن

     جهانی رو تصور کن پر از لبخندو آزادی

        لبالب از گل و بوسه پر از تکرار آبادی

           کسی آقای عالم نیست برابر باهمن مردم

             دیگه سهم هر انسانه تن هر دونه گندم

              بدون مرزو محدوده وطن یعنی همه دنیا

               تصور کن تو می تونی بشی تعبیر این رویا

  بخوان دعای فرج را،دعا اثر دارد 

  دعا پرنده عشق است و بال و پر دارد

  بخوان دعای فرج را و عافیت بطلب 

                                            روز اول

با خودت صادق باش و نگران آنچه دیگران درباره ات فكر می كنند نباش. تعریفاتی را كه آنها از تو دارند نپذیر,خودت خودت را تعریف كن

شبیه برگ پاییزی ، پس از تو قسمت بادم

خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم

خداحافظ ، و این یعنی در اندوه تو می میرم

در این تنهایی مطلق ، که می بندد به زنجیرم

و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد

و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد

چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگی هایم ؟

چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم ؟

خداحافظ ، تو ای همپای شب های غزل خوانی

خداحافظ ، به پایان آمد این دیدار پنهانی

خداحافظ ، بدون تو گمان کردی که می مانم

خداحافظ ، بدون من یقین دارم که می مانی !!!

مشق سکوت روخط نزن اینجاکسی غریبه نیست

نگوکه باورنداری حرف دلت روبنویس

دفترکهنه دلت رنگ غمودوست نداره

بهش نگوتوراه عشق هیچ کسی پانمیذاره

ازغم و تنهایی نگویاس سفیدپشت سر

نگوشقایق نمیادهمین حالا پشت در

ازشب وتاریکی نگو خورشیدمون جلوه گره

نگونسیم سحری ازکوچه مون نمیگذره

شبی غمگین شبی بارانی وسرد

مرادرغربت فردارهاکرد

دلم درحسرت دیداراوماند

مراچشم انتظارکوچه هاکرد

به من میگفت تنهایی غریب است

ببین باغربتش بامن چه هاکرد

تمام هستیم بودو ندانست

که درقلبم چه آشوبی بپاکرد

واوهرگزشکستم رانفهمید

اگرچه تاته دنیاصداکرد

کودکیهایم اتاقی ساده بود

قصه ای,دور اجاقی ساده بود

شب که می شد نقشها جان گرفت

روی سقف ما که طاقی ساده بود

می شدم پروانه,خوابم میپرید

خوابهایم اتفاقی ساده بود

زندگی دستی پر از پوچی نبود

بازی ما جفت و طاقی تازه بود

قهر میکردیم  به  شوق آشتی

عشقهایم اشتیاقی ساده  بود

ساده بودن عادتی مشکل نبود

سختی نان بود و باقی ساده بود

خدایا می شه لحظه ای چشمانت را ببندی؟

می خواهم یک گناه بزرگ کنم ؟؟

جاری باشید

جدایی را نمی خواستم خدا كرد

نمی دانم كدام ناكس دعا كرد

بیا بلبل بنالیم هر دوتایی

بنالیم هر دو از درد جدایی

یار با ما بی وفایی می كند

بی سبب از ما جدایی می كند

شمع جانم را بشكست آن بی وفا

جایی دیگه روشنایی می كند

می كند با خویش و خود بیگانگی

با غریبان آشنایی می كند

خدایا هر كه با من آشنا شد

نمی دانم چرا ازمن جدایی می كند

نمی دانم از اول بی وفا بود

یا كه نازش كشیدم بی وفا شد

پرستوها چرا پرواز كردید

جدایی را شما آغاز كردید

به خداخسته ازآن زخم زبانت شده ام

بی خیال تو وابروی کمانت شده ام

عشق توبردل من بارگرانیست ومن

بی تحمل شده ازبارگرانت شده ام

آنقدردلبر و دلدار و فریبانشدی 

مکن این فکرکه مجنون زمانت شده ام

اشکم ازدیده فرو ریخت ورسوایم کرد

حرف آخرتوکجایی؟نگرانت شده ام

با تو چه زندگهایی که تو رویاهام نداشتم

  تکو تنها بودم اما، تو رو تنها نمیذاشتم

چه سفرها با تو کردم، چه سفرها تورو بردم

   دم مرگ رسیدم اما، به هوای تو نمردم

حتی من به آرزوهات، تو رو آخر میرسوندم

   میرسیدی تو، من اما، آرزو به دل میموندم

تویه گفتنو نگفتن، از چه روزایی گذشتم

  اینقدر رفتمو رفتم، که هنوزم بر نگشتم

هر چی شعر عاشقونه است، من برای تو نوشتم

  تو جهنم سوختم، اما مینوشتم تو بهشتم

اگه عاشقونه گفتم، عشق تو باعثشه

     اگه مُردم، تو بدون چه کسی باعثشه....!!! 

هر بلا سرم بیاد از عشق و دلدادگیمه
از این دل پر زده و از این همه سادگیه
ای دل من تو هم بشو یه بی وفا مثل همه
کی مثل تو توی شب ها پر از عذاب و ماتمه
هیچ کسی اشکامو ندید هر کی اومد ازم برید
اما یکی به راحتی دل ساده مو خرید
چطور دلش اومد بره اون که میگفت عاشقمه
هر چی عذاب بده منو بهش بگین بازم کمه
هر چی بلا تو دنیا بود سرم آوردی به خدا
تو رو خدا یه کاری کن برو بشو ازم جدا
جدایی خیلی بهتره واسه دلم اینو بدون
تو هم برو سوی خودت با هر کسی خواستی بمون
شکسته شد صافی دلم نشسته اشک رو گونه هام
آروم آروم دارم میرم بگذرم از گذشته هام
گذشتم از نگاه تو سپردمت به روزگار

سپردمت به روزگار ...

 به سلامتی همه عزیزان بزن زنگوووو  

من از تو دل نمي برم اگر چه از تو دلخورم

                         اگرچه گفته ای ترا به خاطرات بسپرم

هنوز هم خيال کن کنار تو نشسته ام

                         مني که در جوانی ام به خاطرت شکسته ام

تو در سراب آينه شبانه خنده مي کنی

                                            من شکست داده راخودت برنده مي کنی

نيامدی و سالها نظر به جاده دوختم

                                           بيا ببين که بی تو من چه عاشقانه سوختم

رفيق روزهای خوب رفيق خوب روزها

                                           هميشه ماندگار من هميشه در هنوزها

صدا بزن مرا شبی به غربتی که ساختی

                                           به لحظه ای که عشق را بدون من شناختی