آی بو گجه باتبدی/ایللر هامی یاتبدی

 سنین گوزل خیالین /خیالما چاتبدی

گل بو گجه وفادان/ بیز دانشاق سفادان

صوبحه قدر سویلیوم/ نه لر چکدیم جفادان

من بوگجه یاتمارام /باشیمنان سنی آتمارام 

 اولدوز گلیب آی الماز/بهار گلیب یای الماز

 گوزلرین ایچینده هچ کس سنه تای الماز

گفتی بمان میخواستم اما نمی شد  

گفتی بخوان بغض گلویم وا نمی شد

گفتم که میترسم من از سحر نگاهت

گفتی نترس ای خوب من ،اما نمی شد

میخواستم ناگفته هایم را بگویم

       یا بغض می آمد سراغم یا که نمی شد         

گفتی که تا فردا خداحافظ

ولی آن شب نمیدانم چرا فردا نمی شد؟

رنگین کمان،همان گونه که از نامش پیداست

کمانی متشکل ازچند رنگ است اگرهنگام بارش باران

 خورشید درآسمان ظاهر شود،رنگین کمان به وجود می‌آید

 نور خورشید،که ما آن را معمولا سفید می‌بینیم

ترکیبی ازهفت رنگ مختلف است این هفت رنگ عبارت‌انداز:

بنفش، نیلی، آبی، سبز، زرد، نارنجی و قرمز

به این ترتیب اگر نور خورشید تجزیه شود

 نواری متشکل ازهفت رنگ پدیدارمی‌شودکه به آن«طیف» می‌گویند

رنگین کمان معمولا بعد از بارش باران، یعنی زمانی که هوا

پراز قطرات ریزآب است ظاهر می‌شود.درواقع هرکدام

ازاین قطرات مانندیک منشور کوچک عمل می‌کنند

نور خورشیدپس ازعبورازمیان قطرات باران می‌شکند

وبه هفت رنگ تشکیل دهنده خود تجزیه می‌شود

 هر جزء تشکیل دهنده نور خورشید با زاویه شکست

مخصوص به خود می‌شکند؛ به همین دلیل ما آنها

را به هفت رنگ مختلف می‌بینیم.

عشق چنان عظیم است که در تصور نمی گنجد

فاصله ابراز عشق دور نیست

فقط از قلب تا زبان است 

 کافی است که حرف  دلتان را بیان کنید

باران قصیده واری

    غمناک 

          آغاز کرده بود

می خواند و باز می خواند

       بغض هزارساله دردش راانگار می گشود

           اندوه زاست زاری خاموش!

             نا گفتنی است... اینهمه غم؟!

          نا شنیدنی است!

پرسیدم این نوای حزین درعزای کیست؟

      گفتند اگر تو نیز

          از اوج بنگری   

     خواهی هزار بار از و تلخ تر گریست! 

من صبورم اما . . .
به خدا دست خودم نيست اگر می رنجم
يا اگرشادی زيبای تورابه غم غربت چشمان خودم می بندم

من صبورم اما . . .
چقدر با همه ی عاشقيم محزونم !
و به ياد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل يک شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما . . .
بی دليل از قفس کهنه ی شب می ترسم
بی دليل از همه ی تيرگی تلخ غروب
و چراغی که تو را،از شب متروک دلم دورکند. . . می ترسم

من صبورم اما . . .
آه . . . اين بغض گران صبر نمی داند چيست !!

دلم تنگ است این شبها یقین دارم که می دانی

صدای غربت من را ز احساسم تو می خوانی 

شدم از درد وتنهایی گلی پژمرده و غمگین

ببار ای ابر پاییزی که دردم را تو می دانی

 میان دوزخ عشقت پریشان و گرفتارم

چرا ای مرکب عشقم چنین آهسته می رانی

 تپشهای دل خستم چه بی تاب و هراسانند

به من آخر بگو ای دل چرا امشب پریشانی

دلم دریای خون است و پر از امواج بی ساحل

 درون سینه ام آری تو آن موج هراسانی

 هماره قلب بیمارم به یاد تو شود روشن

 چه فرقی می کند اما تو که این را نمی دانی
 

پا به پای کودکی هایم بیا        کفش هایت را به پا کن تا به تا

قاه قاه خنده ات را سازکن      باز هم با خنده ات اعجاز کن

پا بکوب و لج کن و راضی نشو      با کسی جز عشق همبازی نشو

بچه های کوچه را هم کن خبر       عاقلی را یک شب از یادت ببر

خاله بازی کن به رسم کودکی       با همان چادر نماز پولکی

طعم چای و قوری گلدارمان    لحظه های ناب بی تکرارمان

مادری از جنس باران داشتیم        در کنارش خواب آسان داشتیم

یا پدر اسطوره  دنیای ما          قهرمان باور زیبای ما

قصه های هر شب مادربزرگ        ماجرای بزبز قندی و گرگ 

غصه هرگز فرصت جولان نداشت          خنده های کودکی پایان نداشت

هر کسی  رنگ خودش بی شیله بود          ثروت هر بچه قدری تیله بود

ای شریک نان و گردو و پنیر  !             همکلاسی ! باز دستم را بگیر

مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست          آن دل نازت برایم تنگ نیست ؟

حال ما را از کسی پرسیده ای ؟           مثل ما بال و پرت را چیده ای  ؟

حسرت پرواز داری در قفس؟       می کشی مشکل در این دنیا نفس ؟

سادگی هایت برایت تنگ نیست ؟  رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست ؟

رنگ دنیایت هنوزم آبی است ؟             آسمان باورت مهتابی است ؟

هرکجایی شعر باران را بخوان             ساده باش و باز هم کودک بمان

باز باران با ترانه ، گریه کن !                   کودکی تو ، کودکانه گریه کن!

ای رفیق روز های گرم و سرد              سادگی هایم به سویم باز گرد!

واسه ما فرقی نداره که چه قدر فاصله داریم
هر جای دنیا که باشیم واسه هم پر در میاریم

می دانم با گوش جونت میشنوی ترانه هام
میون این همه فریاد میشناسی رنگ صدام
دل من قدر یه دریاست اما واسه تو یه ملک
تو برام آب حیاتی بی تو بودن مثل مرگه

توی آسمون رویا تو پری شهر نوری
تو عزیزترین ستاره از یک کهکشان دوری
تو برام رنگ حیاتی توی بیرحمی دنیا
مثل آسمون رویا آبی قشنگ دریا

من خدایی دارم، که در این نزدیکی است
نه در آن بالاها !

مهربان، خوب، قشنگ ...
چهره اش نورانیست

گاه گاهی سخنی می گوید،
با دل کوچک من،

ساده تر از سخن ساده من
او مرا می فهمد !

او مرا می خواند،
او مرا می خواهد،
او همه درد مرا می داند ...

یاد او ذکر من است، در غم و در شادی
چون به غم می نگرم،
آن زمان رقص کنان می خندم ...

که خدا یار من است،
که خدا در همه جا یاد من است

او خدایست که همواره مرا می خواهد

او مرا می خواند
او همه درد مرا می داند ...

دلخوش عشق شما نیستم من ای اهل زمین

عشق را در آسمان قلب و روح من ببین

عشق من در ذهن و در جان من است

عشق من تنها خدای ِ آسمان روشن است

عشق من یادش بود آرام دل ،

یاد او هر غصه ای را مرهم است

گر، به او دل خوش بدارم روز و شب

جان خسته کی فتد در تاب و تب ؟

گر سزاوار ره کویش شوم

فارغ از دنیا شده ، سویش روم

دل زقید بندها وا میشود

در بهشت اولینش باز ماوا میشود

مرغ دل تنها سبکبال و رها

رو بسوی عرش اعلا میشود

یکی بود یکی نبود زیر این گنبد گردون و کبود

 یه قصه مثل تموم قصه های نا تموم دنیا بود

قصه ای که اولش شروع میشد با یک نگاه

یه طرف نگاه پاک و دیگری پر از گناه

یه دلی بود که کسی اونو نبرد

به کسی دل نمی بست و از کسی گول نمی خورد

اما روزی از روزای روزگار

یه روز از روزای آفتابی آفریدگار

آدم قصه ی ما نگاهی افتاد تو نگاش

یه نفر نشسته بود عاشق و واله سر راش

یه نفر که گفت بهش دوسش داره خیلی زیاد

یه نفر که گفت به جزاون دیگه هیچی نمی خواد

یه نفر که توی چشماش پر از اشک بی کسی بود

یه نفر که توی حرفاش غم بی هم نفسی بود

آدم قصه ی ما،حرفهای اونو شنید

تو یه چشم به هم زدن خودشو آواره دید

دید که بی اون نفسی توی تنش نیست

دید امیدی واسه زنده موندنش نیست

یه روزی قفل زبونشو شکستو یه گناه کرد

گفت که من "دوست دارم"

اما خیلـــــــــــــــی اشتباه کرد

آخه یار بی وفاش

که نبود عشق تو صداش

گفت مگه جدی گرفتی حرفامو؟

تو به دل گرفتی اون دروغامو؟

دیگه این کارو نکن،دیگه هیچ دروغی رو باور نکن!

عاشق قصه ی ما توی این لحظه شکست

صدای شکستنش تو دل ابرا نشست

باورش نمی شد این جدایی و دربدری

باورش نمی شد این شکست و بی یاوری رو

زیر رگبار جدایی شد یه پروانه ی خسته

شد یه پروانه تنها که پرش به گل نشسته

دلم گرفته آسمون نمي تونم گريه كنم

شكنجه مي شم از خودم نمي تونم شكوَ كنم

انگاري كوه قصه ها رو سينه من اومده

آخ داره باورم ميشه خنده به ما نيومده

خنده به ما نيومده

دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترَم

 تو رو زگار بي كسي يه عمره كه در به درم

حتي صداي نفسم ميگه كه توي قفسم

من واسه آتش زدنت يه كوله بار شب بسم

دلم گرفته آسمون يه كم منو حوصله كن

منو كه از اين روزگار يه خورده كمتر گله كن

منو به بازي ميگيرند عقربه هاي ساعتم

برگهَ  تقويم ميكنه لحظه به لحظه لعنتم

آهاي زمين يه لحظه تو نفس نزن

نه چرخ كه آرو بگيره يه آدم شكسته تن

دل من یه روز به دریا زد و رفت
           
پشت پا به رسم دنیا زد و رفت

پاشنهء کفش فرارو ور کشید

آستین همت رو بالا زد و رفت

یه دفعه بچه شد و تنگ غروب

سنگ توی شیشهء فردا زد و رفت

حیوونی تازگی آدم شده بود

به سرش هوای حوٌا زد و رفت

دفتر گذشته ها رو پاره کرد

نامهء فرداها رو تا زد و رفت

زنده ها خیلی براش کهنه بودن

خودشو تو مرده ها جا زد و رفت

هوای تازه دلش میخواست ولی

آخرش توی غبارا زد و رفت

دنبال کلید خوشبختی می گشت

خودشم قفلی رو قفلا زد و رفت

من دیگه خسته شدم بس که چشام بارونیه

پس دلم تا کی فضای غصه رو مهمونیه

من دیگه بسه برام تحملِ این همه غم

بسه جنگ  بی ثمر برای هر زیاد و کم

نمی خوام دربدر  پیچ و خم  این جاده شم

واسه آتیش  همه یه هیزم  آماده شم

یا که موجود کم و خالیه پر افاده شم

وایسا دنیا وایسا دنیا من می خوام پیاده شم

قربونت برم خدا چقدر غریبی رو زمین

آره دنیا ما نخواستیم دل و با خودت نبین

                     بیاییدمحبت رازیراین سقف باهم تقسیم کنیم

                       بیایید اشک شوق در چشم همدیگر ببینیم

دلم برای خنده ی ان خاک خوابیده پیر تنگ شده

شاید دندان هایش مصنوعی بودولی خنده هایش واقعی بود

  واز دل کوچکش بودزیراین سقف قابی ازعکس هایش دارم

زیر این سقف هنوز هم گرمای محبتش  هست

زیر این سقف ماه پیدا نیست

ولی روی ماه تورا هنوزهم ازپشت شیشه قاب می تونم ببینم 

زیر این سقف هنوز هم همراز تنهاییام کنار پنجره ایستاده

و برای پر کشیدنم پنجره رو باز می کنه

سقف کوتاهم با همه کوتاهیش عاشقانه

زیر لگد مال شدن باران و برف مرا در آغوشش جای داده

دو فنجان چای می ریزم یکی برای خودم و دیگر برای سقفم

می خواهم دیگر در کنارت باشم و اینبار من برای تو باشم

نه تو برای من می خواهم فقط در پناه تو لبخند بزنم

و اشک هایم را باآسمان تقسیم کنم

درسته مثل آسمان پر ستاره نیستی

ولی مثل آسمان رنگ عوض نمی کنی

و همیشه یک رنگی.مثل شنهای کویر

بی روسری بیا که دقیقا ببینمت

اما به گونه ای که فقط من ببینمت

با تو نمی شود که سر جنگ وکینه داشت

حتی اگر که در صف دشمن ببینمت

نزدیک تر شدی به من ازمن به من که من

حس کردنی تر از رگ گردن ببینمت

مثل لزوم نور برای درخت ها

هر صبح لازم است که حتما ببینمت

حس می کنم دو دل شده ای لحظه ای مباد

درشک بین ماندن و رفتن ببینمت