رازی به سینه دارم ؛ گفتن نمی توانم
سرّی است در سر من ؛ خفتن نمی توانم .
صندوق راز قلبم غیر خدا ، که خواهد .؟
پر گوهر است امّا سفتن نمی توانم .

خواهم روم به جایی ؛ بی رنگ و بی ریایی
بحثی درآن نبینم ؛ بی چون و بی چرایی .
یا شاعر است عاشق یاعاشق است شاعر
مشغول شعر گفتن مسحور دل سرایی

خواهم روم به جایی جز مهربان نباشد
ارباب مرده باشد یک دانه خان نباشد
پیمان خون ببندم با یار و همدلانم
چون آینه صفایی چیزی نهان نباشد .

اینجا وفا ندیدم در کس صفا ندیدم .
ابلیس آن فراوان اما خدا ندیدم .
رنجوری ام فزون شد ؛ تیمار قحطی آمد
بردرد من فزودند ؛ اما شفا ندیدم

هر چه شکسته باشد ارزش دگر ندارد .
بندی مزن به چینی ؛ دیگر اثر ندارد .
بند دلم شکستی ؛ با نوک تیر مژگان
دریاب این شکسته ؛ سودا ضرر ندارد .

دل را برم به جایی گوهر شناس باشد
آن جای آدمی را شکر و سپاس باشد .
هر حرمتی بپاید از پیر تا جوانش
نی آنکه بانوان را ، هر دم هراس باشد

عشق ووفا دربهارآشنایی هامی شكفد

عشق، یك ابتلاست

این تونیستی كه عشق را می آفرینی

تو فقط به عشق دچار میشوی

عشق،همچون نسیم میوزد وهمچون نسیم می رود

هنگامی كه نسیم عشق می وزدشادمانی كن 

وهنگامی كه می رود،تنها بگو:خدانگهدار

عشق،چیزی نیست كه بتوانی آن رادرقفس نگه بداری

عشق،آزاد است

عشق،پرنده ایست آزاد و رها

اگرعشق رادرقفس بیندازی،دیگر نمیخواند

بگذارعشق آزادانه بیاید وهرگاه خواست،برود

در قفس را همیشه باز بگذار

اصلا چرا قفس را دور نیندازی؟

آن را ویران كن و دور بینداز

پرنده عشق رانه درقفس

بلكه هنگام پرواز در آسمان تماشا كن

بدین سان ازتماشای عشق و

پروازدل انگیزش بیشتر لذت خواهی برد

اگر عشق آمد شاد باش

اگر عشق رفت،به او بگو:

"ای عشق!می روی ودلم تنگ میشود"

كسی راكه دوست می داری اسیرتوقعات خودنكن

از عشق خود ابری بساز باران ساز

و بر او بی دریغ ببار

بگذارمعشوق تو،زیربارش بی امان باران عشق توببالد

و خود را به خورشید برساند

بالیدن و نورانیت او را تماشا كن و شاد باش

این گونه است كه عشق می ماند و نمیرود

زیرا احساس آزادی میكند

سخن «عشق» تو بی آن که برآید به زبانم
رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال نهانم

گاه گویم که بنالم ز پریشانی حالم
بازگویم که «عیان» ست چه حاجت به بیانم

هیچم از دنیی و عقبی نبرد گوشه ی خاطر
که به دیدار تو شغل ست و فراغ از دو جهانم

گر چنان ست که روی من مسکین گدا را
به در غیر ببینی ز در خویش برانم

من در اندیشه ی آنم که روان بر تو فشانم
نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم

گر تو شیرین زمانی نظری نیز به من کن
که به دیوانگی از عشق تو «فرهاد» زمانم

نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت
دل نهادم به «صبوری» که جز این چاره ندانم

من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم
که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم

دُرم از دیده چکان ست به یاد لب لعلت
نگهی باز به من کن که بسی دُر بچکانم

سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم
که به پایان رسدم عمر و به پایان نرسانم

چيزي نمانده است،پشيمان كني مرا
بادست هاي عاطفه حيران كني مرا
آخرچگونه ازدلت آمد بهار من!
تسليم دست هاي زمستان كني مرا
من شكوه اي نمي كنم،اما چه عيب داشت
يك شب به باغ خاطره مهمان كني مرا
مي خواهم از جزيره چشمت گذر كنم
با يك نگاه،طعمه ي طوفان كني مرا
هر چند باز تشنگي ام را سروده ام
مي شد پر از ترانه باران كني مرا

چیزی میدونی از حالم؟ 

حالا که تو اوج غمم دوروبرم چه می کنی؟

چی داری میگی توگوشم؟اینکه ترکم نمی کنی!

دلم می خواد اون واژه ها آتیش بگیره رولبت 

همونجوری بسوزونت که من می سوختم توتبت 

تو این ترانه هم می خوام اشکمو فریاد بزنم

می خوام که این ترانه رو برای عشق داد بزنم

حالا که دیدی جای من کسی نمی تونه بیاد 

برگشتی هی به من میگی اون روزارویادت بیاد!

اون روزا رو خوب یادمه، بازی تو با کلمات 

هربار که چند روز نبودی من بودم وعکس چشمات

اون شبها رو خوب یادمه، تا دم صبح دل لرزه ها
تا خود صبح عاشق کشی، کشتن من تو لحظه ها

اون غروب ها و انتظار واسه شنیدن صدات 

لحظه ای که گفتی برو و گمشدن توی هوات

اما تو چی عزیز من؟چیزی می دونی از حالم؟

می دونی ازوقتی رفتی شکسته شد پروبالم؟

می دونی غم چه رنگیه؟به اون سیاهی چشات

به اون بی رحمی دلت، به سردی همون نگات

حالا که دارم میمیرم دلم نمی خواد بمونی

خسته شدم ازعاشقی،خداخودت خوب میدونی

من وببر ازرو زمین می خوام عزیز تو بشم

خداجونم یه کاری کن که دیگه ازخواب پا نشم

اگرباران نبارد باغبان دلگیر خواهدشد

وفرصت های فروردین نصیب تیرخواهدشد

اگرباران نباردبرکه ی احساس می خشکد

   و هم نیلوفر مرداب غافلگیر خواهد شد  

عیدبعثت،نشانه مهرورزی خداباخاکیان

وباران رحمت بی‌‌حداوبرزمینیان مبارک

تو اکـنـون شهــر علــم و اجتهادی

تو رب النوع شمشیر و جهادی

تو خورشیدی شدی در گوشه غار

بر نور تو شد خورشید و مه تار

بتـاب و روشنـی بخش جهان باش

مـهـین پیغـمبر آخر زمان باش

 

چه مبارک سحری بودوچه فرخنده شبی

که نبی شد پسر آمنه، ماه عربی

بعثتی کردکه ابلیس طمع کردبه عفو

رحمتی کردکه خاموش شودهرغضبی
   

 رفتی نیامدی و سفر دلفریب شد

                 نا آشنای کوچه پشتی رقیب شد

                تاریخ آشنایی ما را بهم زدند

                 تقویم روی میز تو با من قریب شد

                 دل را به جرم پرسه زدن دار می زنم

             میرم ترین نگاه تو بهم صلیب شد

              آن جمعه ها که نبودی به نام عشق

             فالی گرفتم آیه ی امن یجیب شد

             یادش بخیر لحظه ی آخر سبد سبد

                گل بود و خنده بود و نگاهت که سیب شد

لحظه ای که به توفکر نکنم مرگ من رسیده است

که خدا روح عشق تو را در من دمیده است

عشق چیست ؟لذت سوختن عاشق ناگذیر

وچشمهایی که جز شما ندیده است لذت دارد

امتحانش کرده ام یک عمر

روح وجود من برای چون تویی پلاسیده است

وقت رفتن دیدنت برای یک بار غنیمت است

درجایی که برای اولین بار چشمم تو را دیده است

خانه آخرت مرا به یمن وجودت مزین کن

قدم رنجه کن که قلبم فقط به عشقت تپیده است

فاتحه نمی خواهم ازشما توخود جزواولوالعزمانی

پیام عشق مابین لبهایت آرمیده است

فقط نگاه کن به چشمانم فقط نگاه

تو همانی که می خواستم حالا به مزارم رسیده است

شهادت باب الحوائج حضرت امام موسي كاظم (ع)

 برارادتمندان آن حضرت تسليت باد