پا به پای کودکی هایم بیا        کفش هایت را به پا کن تا به تا

قاه قاه خنده ات را سازکن      باز هم با خنده ات اعجاز کن

پا بکوب و لج کن و راضی نشو      با کسی جز عشق همبازی نشو

بچه های کوچه را هم کن خبر       عاقلی را یک شب از یادت ببر

خاله بازی کن به رسم کودکی       با همان چادر نماز پولکی

طعم چای و قوری گلدارمان    لحظه های ناب بی تکرارمان

مادری از جنس باران داشتیم        در کنارش خواب آسان داشتیم

یا پدر اسطوره  دنیای ما          قهرمان باور زیبای ما

قصه های هر شب مادربزرگ        ماجرای بزبز قندی و گرگ 

غصه هرگز فرصت جولان نداشت          خنده های کودکی پایان نداشت

هر کسی  رنگ خودش بی شیله بود          ثروت هر بچه قدری تیله بود

ای شریک نان و گردو و پنیر  !             همکلاسی ! باز دستم را بگیر

مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست          آن دل نازت برایم تنگ نیست ؟

حال ما را از کسی پرسیده ای ؟           مثل ما بال و پرت را چیده ای  ؟

حسرت پرواز داری در قفس؟       می کشی مشکل در این دنیا نفس ؟

سادگی هایت برایت تنگ نیست ؟  رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست ؟

رنگ دنیایت هنوزم آبی است ؟             آسمان باورت مهتابی است ؟

هرکجایی شعر باران را بخوان             ساده باش و باز هم کودک بمان

باز باران با ترانه ، گریه کن !                   کودکی تو ، کودکانه گریه کن!

ای رفیق روز های گرم و سرد              سادگی هایم به سویم باز گرد!

واسه ما فرقی نداره که چه قدر فاصله داریم
هر جای دنیا که باشیم واسه هم پر در میاریم

می دانم با گوش جونت میشنوی ترانه هام
میون این همه فریاد میشناسی رنگ صدام
دل من قدر یه دریاست اما واسه تو یه ملک
تو برام آب حیاتی بی تو بودن مثل مرگه

توی آسمون رویا تو پری شهر نوری
تو عزیزترین ستاره از یک کهکشان دوری
تو برام رنگ حیاتی توی بیرحمی دنیا
مثل آسمون رویا آبی قشنگ دریا

من خدایی دارم، که در این نزدیکی است
نه در آن بالاها !

مهربان، خوب، قشنگ ...
چهره اش نورانیست

گاه گاهی سخنی می گوید،
با دل کوچک من،

ساده تر از سخن ساده من
او مرا می فهمد !

او مرا می خواند،
او مرا می خواهد،
او همه درد مرا می داند ...

یاد او ذکر من است، در غم و در شادی
چون به غم می نگرم،
آن زمان رقص کنان می خندم ...

که خدا یار من است،
که خدا در همه جا یاد من است

او خدایست که همواره مرا می خواهد

او مرا می خواند
او همه درد مرا می داند ...

دلخوش عشق شما نیستم من ای اهل زمین

عشق را در آسمان قلب و روح من ببین

عشق من در ذهن و در جان من است

عشق من تنها خدای ِ آسمان روشن است

عشق من یادش بود آرام دل ،

یاد او هر غصه ای را مرهم است

گر، به او دل خوش بدارم روز و شب

جان خسته کی فتد در تاب و تب ؟

گر سزاوار ره کویش شوم

فارغ از دنیا شده ، سویش روم

دل زقید بندها وا میشود

در بهشت اولینش باز ماوا میشود

مرغ دل تنها سبکبال و رها

رو بسوی عرش اعلا میشود

یکی بود یکی نبود زیر این گنبد گردون و کبود

 یه قصه مثل تموم قصه های نا تموم دنیا بود

قصه ای که اولش شروع میشد با یک نگاه

یه طرف نگاه پاک و دیگری پر از گناه

یه دلی بود که کسی اونو نبرد

به کسی دل نمی بست و از کسی گول نمی خورد

اما روزی از روزای روزگار

یه روز از روزای آفتابی آفریدگار

آدم قصه ی ما نگاهی افتاد تو نگاش

یه نفر نشسته بود عاشق و واله سر راش

یه نفر که گفت بهش دوسش داره خیلی زیاد

یه نفر که گفت به جزاون دیگه هیچی نمی خواد

یه نفر که توی چشماش پر از اشک بی کسی بود

یه نفر که توی حرفاش غم بی هم نفسی بود

آدم قصه ی ما،حرفهای اونو شنید

تو یه چشم به هم زدن خودشو آواره دید

دید که بی اون نفسی توی تنش نیست

دید امیدی واسه زنده موندنش نیست

یه روزی قفل زبونشو شکستو یه گناه کرد

گفت که من "دوست دارم"

اما خیلـــــــــــــــی اشتباه کرد

آخه یار بی وفاش

که نبود عشق تو صداش

گفت مگه جدی گرفتی حرفامو؟

تو به دل گرفتی اون دروغامو؟

دیگه این کارو نکن،دیگه هیچ دروغی رو باور نکن!

عاشق قصه ی ما توی این لحظه شکست

صدای شکستنش تو دل ابرا نشست

باورش نمی شد این جدایی و دربدری

باورش نمی شد این شکست و بی یاوری رو

زیر رگبار جدایی شد یه پروانه ی خسته

شد یه پروانه تنها که پرش به گل نشسته