عشق چنان عظیم است که در تصور نمی گنجد

فاصله ابراز عشق دور نیست

فقط از قلب تا زبان است 

 کافی است که حرف  دلتان را بیان کنید

باران قصیده واری

    غمناک 

          آغاز کرده بود

می خواند و باز می خواند

       بغض هزارساله دردش راانگار می گشود

           اندوه زاست زاری خاموش!

             نا گفتنی است... اینهمه غم؟!

          نا شنیدنی است!

پرسیدم این نوای حزین درعزای کیست؟

      گفتند اگر تو نیز

          از اوج بنگری   

     خواهی هزار بار از و تلخ تر گریست! 

من صبورم اما . . .
به خدا دست خودم نيست اگر می رنجم
يا اگرشادی زيبای تورابه غم غربت چشمان خودم می بندم

من صبورم اما . . .
چقدر با همه ی عاشقيم محزونم !
و به ياد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل يک شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما . . .
بی دليل از قفس کهنه ی شب می ترسم
بی دليل از همه ی تيرگی تلخ غروب
و چراغی که تو را،از شب متروک دلم دورکند. . . می ترسم

من صبورم اما . . .
آه . . . اين بغض گران صبر نمی داند چيست !!

دلم تنگ است این شبها یقین دارم که می دانی

صدای غربت من را ز احساسم تو می خوانی 

شدم از درد وتنهایی گلی پژمرده و غمگین

ببار ای ابر پاییزی که دردم را تو می دانی

 میان دوزخ عشقت پریشان و گرفتارم

چرا ای مرکب عشقم چنین آهسته می رانی

 تپشهای دل خستم چه بی تاب و هراسانند

به من آخر بگو ای دل چرا امشب پریشانی

دلم دریای خون است و پر از امواج بی ساحل

 درون سینه ام آری تو آن موج هراسانی

 هماره قلب بیمارم به یاد تو شود روشن

 چه فرقی می کند اما تو که این را نمی دانی